I nagle Alec, choć nigdy by tego głośno nie powiedział, pomyślał, że miło byłoby zostać tatą, a nie tylko ukochanym stryjaszkiem. O Boże, co ona z nim zrobiła? Najwyraźniej się zakochał! Ramię zagoiło się i Alec powrócił do uprawiania sportów. Zawsze dbał o sprawność fizyczną, a już zwłaszcza teraz, kiedy chodziło o bezpieczeństwo Becky. Ona zaś pracowała cierpliwie wieczorami nad prezentem dla nowo narodzonej lady Katherine. Gdy Alec grał w karty, dziergała parę malutkich różowych pantofelków z inicjałami rodowymi dziewczynki po jednej stronie. Książęcemu dziecku z pewnością niczego nie brakowało, lecz Becky uważała, że wykonane samemu rzeczy mają swoją wartość. Takie przekonanie wpoiła jej matka. Poza tym mogła się wreszcie czymś zająć podczas nieobecności Aleca. Spędzała też sporo czasu na pisaniu memoriału o czynie Michaiła. Lepiej było sporządzić go zawczasu, by władze mogły jak najszybciej aresztować Kurkowa. O wpół do trzeciej zdrzemnęła się nad robótką. Alec obudził ją lekkim pocałunkiem. Drgnęła i, budząc się, spojrzała w jego niebieskie oczy. Z pewnym siebie uśmiechem położył przed nią na stoliku siedemset pięćdziesiąt funtów. - A więc udało się! - zawołała. - Masz już wszystkie pieniądze! Zerwała się z krzesła i wpadła prosto w jego ramiona. Ściskali się i całowali na przemian, a potem uczcili wygraną butelką szampana. Teraz pozostawało tylko przekonać Kurkowa, żeby sprzedał Talbot Old Hall. Ale to miało się stać dopiero za dzień czy dwa, podczas balu u hrabiny Lieven. Na razie świętowali swoje zwycięstwo. Becky wiedziała, ile ono znaczy dla Aleca. Był tak rozradowany, że zatańczył z nią walca bez muzyki. - Wkrótce odwiozę cię do domu! Becky uśmiechnęła się do niego, lecz nie była pewna, czy poczuje się w Talbot Old Hall jak u siebie, jeśli zabraknie tam Aleca. Następnego ranka Alec spał do wpół do dziesiątej, bo Becky nie miała serca przerywać mu zasłużonego odpoczynku. Postanowiła wziąć się do gotowania i uraczyć go jednym ze swoich najlepszych puddingów. Nachyliła się nad piecem kuchennym z całą kolekcją szpikulców i rożnów, poruszyła węgle i postawiła na ogniu dwa rondle z wodą. Potem się wyprostowała i zaczęła wachlować cienką chustką, którą zasłaniała dekolt sukni. W kuchni panował taki żar, że ograniczyła troskę o skromność do koniecznego minimum - zrezygnowała z pończoch, halki, gorsetu i miała na sobie tylko prostą sukienkę z bladoróżowego muślinu, świeżą koszulę oraz parę trepków. Otarła pot z czoła i wsadziła ostrożnie do dzbanka z wodą płótno służące do gotowania puddingu, manewrując łyżką w ten sposób, by tkanina pływała po wierzchu. Następnie zgromadziła na masywnym bukowym stole pośrodku kuchni wszystkie niezbędne składniki: mąkę, cukier, masło, trzy jajka, kwaterkę mleka, przyprawy, brzoskwinie i migdały, a także cukier i białe wino hiszpańskie do słodkiego sosu. Właśnie zmieszała mąkę oraz szczyptę soli z czterema łyżkami cukru, gdy usłyszała: - No, no, jak tu po gospodarsku! Podniosła wzrok, zaskoczona. W drzwiach stał rozbawiony Alec. Miał na sobie wytworny strój, bo po południu szedł na spotkanie z przyszłym królem Anglii. Becky poczuła lekką zazdrość na wieść, że wraz z przyjaciółmi został zaproszony do Pawilonu Brightońskiego, żeby złożyć wyrazy uszanowania regentowi. Alec włożył z tej okazji ciemnozielony frak i piaskowej barwy pantalony, które podkreślały jego świetną budowę, a także wypucowane do połysku długie niemieckie buty. Czarny fontaź nadawał mu wygląd wyjątkowo zawadiacki. Becky o mało nie jęknęła z podziwu. - Co ty właściwie robisz? - spytał, zaglądając do środka. - Gotuję pewien specjał wyłącznie dla ciebie - odparła pogodnie, gdy przechylił się ponad stołem, żeby ją pocałować. Uśmiechnęli się do siebie, a potem Alec siadł na stołku, przypatrując się jej pracy. - Śniadanie czeka na ciebie. Czy mam ci nalać kawy? - Nie przeszkadzaj sobie. Gotowanie jest fascynującym zajęciem! - Spróbował palcem cukru. Gdy chciał tak zrobić po raz drugi, chwyciła go za rękę. - Przestań. To w bardzo złym guście.