Kate wyciągnęła ramiona w stronę córki. – Daj mi ją. Beknięcia to jeszcze nic, ale po tak obfitym śniadaniu można spodziewać się czegoś gorszego. Lepiej zmienię jej pieluchę. – Już to zrobiłem – stwierdził, podając jej Emmę. – Zrobiłeś? – powtórzyła, coraz bardziej oszołomiona. – Mhm, tuż przed dziesiątą. Można powiedzieć, że nie miałem wyboru. – Och! Luke podszedł do ekspresu i dolał sobie kawy. Nagle spoważniał, a na jego czole pojawiły się poziome zmarszczki. – Musimy porozmawiać, Kate. Zastanawiałem się nad waszą sytuacją i stwierdziłem, że dalej tak nie można. – To znaczy? – Cóż... – Westchnął, podnosząc kubek do ust. Chciał wykorzystać ten czas na to, żeby pozbierać myśli i przedstawić swój plan w jak najbardziej przekonujący sposób. – Wydaje mi się, że jeśli zaczniecie uciekać, to trudno będzie wam się zatrzymać. Musi być jakiś inny sposób, żeby sobie z tym poradzić. Kate słuchała go z bijącym sercem. – Jaki? – Nie wiem. Jeszcze nie wiem – poprawił się, znowu siadając przy stole. – Znam ludzi typu Johna Powersa. Musiałem zdobyć o nich informacje do mojej kolejnej książki. To myśliwi, których interesuje tylko to, żeby dopaść zwierzynę. Słowo ,,śmierć’’ nie ma dla nich żadnego znaczenia, a zabijanie to po prostu sposób zarabiania na życie. – Dziękuję za słowa otuchy – szepnęła. – Bardzo tego potrzebowałam. – To nie wszystko – mruknął ponuro. – Mam coś gorszego, więc lepiej się czegoś złap. Jeśli zaczniesz uciekać, będziesz musiała to robić prawie do końca życia. Ten facet nie da wam spokoju, bo zraniłyście jego dumę. Znajdzie was, nawet gdyby miało to zająć długie lata. A potem... – Zabije nas? – Z całą pewnością. – Podszedł do niej i przykucnął, zmuszając, by spojrzała mu prosto w oczy. – Musimy znaleźć sposób, żeby go powstrzymać. Tylko wtedy będziesz bezpieczna. – My, Luke? – Potrząsnęła głową. – I tak się narażasz. Nie chcę cię jeszcze bardziej mieszać w swoje sprawy. Nie mogę przecież... – Nonsens, Kate. Przecież nie zostawię cię samej! Próbowała złapać oddech, starając się zapanować nad strachem. Tak bardzo chciałaby skorzystać z pomocy Luke’a, ale wiedziała, że nie wolno jej tego zrobić. Nie za taką cenę! – Nie, nie mogę na to pozwolić. Przecież on może cię zabić! – Wiem. – Poklepał ją lekko po policzku. – Obawiam się jednak, że nie ma innego wyjścia. Będziesz musiała skorzystać z mojej pomocy, droga Katie. To ojciec mówił do niej ,,Katie’’. Poczuła łzy na policzkach i złapała go za rękę. – Jak sądzisz, co powinniśmy teraz zrobić? – Mam paru znajomych w CIA. Skontaktuję się z nimi i poproszę o radę. Na razie zostaniecie tutaj z Julianną i spróbujecie jak najlepiej odpocząć. – Nie! Spojrzeli w stronę schodów, gdzie stała jeszcze śpiąca, ale już przerażona Julianna. – Julianno...