- A może nauczył Clare paru sztuczek. - Nie, na pewno było inaczej - dowodził Novak z zapałem. - Młody facet na wózku... Nudzi się po całych dniach... On bardziej do tego pasuje niż Clare. - Po prostu zadzwoń. 98 Wszedłszy do biura za Clare Novak, Lizzie zobaczyła na podłodze przewróconą lampę, a na biurku rozbity monitor. No tak, bójka z pewnością się odbyła. - Gdzie oni są? - spytała z napięciem w głosie. Osłabienie niemal minęło, ustępując miejsca nowemu uciskowi w żołądku, rozpoznanemu jako strach. - Nie wiem - odparła niepewnie Clare. Minęła oba biurka, sofę i niski stolik, podeszła do drzwi za rzędem szaf na akta, otworzyła je i pokręciła głową. - Nie rozumiem, co tu się dzieje. Zawróciła, obeszła wolno pokój, nagle mijając Lizzie, zmarszczyła brwi i wybiegła na klatkę schodową. Lizzie usłyszała zgrzyt metalu. - O Boże! - dobiegł ją głos Clare. - Co się stało? - Podeszła szybko do drzwi. Bramka windy była otwarta. Przy odsłoniętym szybie stała Clare. - Niech pani sama zobaczy. Lizzie serce skoczyło do gardła. Wyszła na klatkę i na widok zszokowanej twarzy Clare obleciał ją jeszcze większy strach. - Proszę spojrzeć - namawiała ją Clare. - Tylko ostrożnie. Lizzie zbliżyła się do ciemnego, pustego szybu windy, uchwyciła się rączki żelaznej bramki, już bez kłódki, i pochyliła ostrożnie nad krawędzią. Pchnięcie w plecy było gwałtowne i zdecydowane. Krzyknęła. Tracąc grunt pod nogami, poczuła przypływ paniki, a jednocześnie zastrzyk adrenaliny na tyle skuteczny, że resztką sił uczepiła się bramki. Kolejne pchnięcie, tym razem w ramiona. - Boże! Co pani robi!? - Pomagam. - Clare zaczęła odczepiać palce Lizzie od bramki. - Clare, nie! Złapała napastniczkę za rękę i wykręciła ją, aż Clare zawyła z bólu. Przez chwilę Lizzie myślała, że wygra, ale nagle Clare się wyrwała, a ona sama zawisła całym ciężąrem na bramce, rozciągając harmonijkę. Prawa noga straciła punkt oparcia i teraz Lizzie trzymała się tylko na rękach. - Clare, na miłość boską, pomóż! - Przecież mówiłam. Właśnie ci pomagam. Clare dźwignęła bramkę do pionu, przytrzaskując palce Lizzie wczepione w harmonijkę. - Jeszcze tylko raz - powiedziała, nie bacząc na krzyk ofiary.