dobra. Najpierw musiała pomóc Quincy'emu doprowadzić do końca sprawę Alberta Montgomery'ego. Agent Montgomery wyznał w końcu, że doktor Marcus Andrews podszedł go dwa i pół roku temu. Chciał się zemścić na Quincym. Jego żona Emily wynajęła Quincy'ego jako eksperta w sprawie sądowej o opiekę nad dziećmi. Opinia Quincy'ego stanowiła punkt zwrotny w sprawie. Sędzia zabronił Andrewsowi spotykać się z dziećmi. Wówczas sprawa ta wydawała się ważna. Potem Quincy nie myślał o niej przez wiele lat. Nazwisko Andrews było zbyt popularne, żeby Quincy coś skojarzył, kiedy Kimberly zaczęła opowiadać o swoim szanowanym profesorze. Ciekawe, że Bethie twierdziła zawsze, że to kariera Quincy'ego w biurze zagraża ich rodzinie. Nikt z nich nie podejrzewał, że nawet specjaliści 253 w dziedzinie zdrowia psychicznego mogą stawać w obliczu zagrożenia ze strony niezrównoważonych pacjentów i rozczarowanych rodzin. Andrews przeprowadzał wywiady z Miguelem Sanchezem w ramach badania jego przypadku. Kiedy zapoznał się z serią zabójstw i osobami policjantów zaangażowanych w sprawę, poznał rolę Montgomery'ego i zrozumiał, że prawdopodobnie znalazł innego człowieka, który równie mocno nienawidził Quincy'ego. Odnalazł Alberta w Wirginii i przy kolacji przedstawił mu swoją sprawę. Po wypiciu paru piw ostatecznie przeciągnął Montgomery'ego na swoją stronę. Od tamtej pory Montgomery był jego wtyczką. Najpierw pomógł Andrewsowi poznać zasady i metody pracy biura. Co by się działo, gdyby jednemu z agentów groziło niebezpieczeństwo? Co by się działo, gdyby rodzinie agenta groziło niebezpieczeństwo? Jak szybko przejrzano by akta dawnych spraw? Co się działo, kiedy agent był podejrzany o popełnienie przestępstwa? Później Montgomery coraz bardziej zapadał się w to bagno. Zapoznał Amandę z Andrewsem, ukradł papier listowy Quincy'ego, wreszcie zaatakował Glendę, ponieważ jego nienawiść rosła, a on sam był już bliski szaleństwa. Dziewięć miesięcy wcześniej Montgomery przeszukał bazy danych więzień w stanie Oregon w poszukiwaniu odpowiedniego kandydata na ojca Rainie. Tak, Ronnie Dawson naprawdę istniał. We właściwym czasie trafił za kraty i we właściwym czasie został zwolniony warunkowo. Miał niecały metr sześćdziesiąt wzrostu i rude włosy. Nigdy nie słyszał o żadnej Molly Conner. I był zszokowany, kiedy dowiedział się o pokaźnej darowiźnie przekazanej w jego imieniu prokuratorowi okręgowemu. Łatwo przyszło, łatwo poszło. Przez trzy dni Rainie czuła się nawet fajnie. Potem zdziwiła się, że tak szybko jej przeszło. Trudno było tęsknić za czymś, czego nigdy się nie miało. A tak naprawdę wcale nie przestała marzyć. Miała ojca. Gdzieś tam. A przecież nigdy nie wiadomo... Adwokat Carl Mitz też istniał. Był dobrym prawnikiem. W czasie lunchu w jego towarzystwie Rainie przekonała się, że był też wyjątkowo miłym facetem. Miał odpowiednie kwalifikacje, więc Montgomery zdobył numer jego ubezpieczenia społecznego, nazwisko panieńskie matki i datę urodzenia. Z tego miejsca sprawę przejął Andrews. Rainie nie zachwycała się już tak bardzo osiągnięciami epoki elektroniki. Poprzedniego dnia zamówiła kopię raportu kredytowego. Nerwowo go przeglądała. Agent specjalny Albert Montgomery nie stanął przed sądem. Najwyraźniej Andrews zostawił mu prezent: cyjanek w leku na nadciśnienie, który jakiś uprzejmy agent przywiózł mu z domu do aresztu. Niedługo po ostatniej 254